O nas

Historia

Odrębne studia filozoficzne stanowiły podstawę wykształcenia jezuitów od samych początków zakonu. Studia te zazwyczaj jezuici realizowali we własnych ośrodkach. Posiadanie środowiska filozoficznego i uregulowanej prawnie instytucji nauczającej filozofii na poziomie wyższym było więc koniecznością wynikającą z samej koncepcji zakonu i formacji zakonnej. Również na obszarach dawnej i współczesnej Polski jezuici prowadzili w ciągu zmiennych kolei losu przynajmniej jeden własny ośrodek filozoficzny. W XX wieku był on związany głównie z Krakowem.

Początek XX wieku

Studium filozofii w XX wieku (również w wieku XIX) było często przenoszone w różne miejsca wraz ze swoją biblioteką filozoficzną. Kolejno były to: Śrem, Stara Wieś koło Brzozowa, Chyrów, Tarnopol, Nowy Sącz (1895-1913), Kraków, Gräfenberg na Śląsku Opawskim, Nowy Sącz (1915-1926). Dopiero wybudowanie nowego Kolegium Krakowskiego Księży Jezuitów w 1926 pozwoliło na umieszczenie studium filozofii w Krakowie. Ale już 13 lat później wybuch II wojny światowej zmusił do przeniesienia ośrodka do Nowego Sącza (1940-1946). W 1932 ośrodek otrzymał od watykańskiej Kongregacji do Spraw Seminariów i Uniwersytetów czasowo, a w 1934 na stałe, prawa kościelne. Krakowskie Kolegium stało się wtedy kościelnym Wydziałem Filozoficznym, który mógł nadawać kościelny stopień licencjata filozofii.

W latach 1918-1939 wykładano filozofię jako ściśle określony system filozoficzny, oparty zasadniczo na doktrynie Arystotelesa, opracowany przez św. Tomasza z Akwinu, a następnie wzbogacony przez Dunsa Szkota i Franciszka Suáreza. Od 1932 do 1966 przedmioty filozofii systematycznej były wykładane po łacinie, a inne po polsku. Korzystano z podręczników napisanych głównie przez profesorów Uniwersytetu Gregoriańskiego w Rzymie.

Okres po II wojnie światowej

Wydział powrócił z Nowego Sącza do Krakowa w 1946 i odtąd mieścił się w budynkach przy ul. Kopernika 26. Ośrodek szybko odbudował swoją stronę dydaktyczną. Stabilność lokalowa wyraźnie przyczyniła się do rozwoju ośrodka od strony naukowo-badawczej. W ośrodku wyłoniła się duża grupa wybitnych postaci jezuickiej filozofii, którzy wyraźnie zaznaczyli się w filozofii polskiej poprzez swój wkład naukowy. W całym okresie do 1989 Wydział był zasadniczo uczelnią niezależną od władz państwowych w kwestii programów nauczania i doboru profesorów.

W okresie powojennym, do lat 70. XX w. pracownicy Wydziału prowadzili dydaktykę oraz badania prawie wyłącznie w nurcie filozofii neotomistycznej, dość jednolitej i bliskiej nurtowi esencjalnemu z elementami filozofii suarezjańskiej. W 1951 przy krakowskim ośrodku jezuitów powstało Towarzystwo Naukowe (posiadało różne nazwy). Jego inicjatorem był Jan Poplatek (1903-1955). Celem Towarzystwa było tworzenie atmosfery naukowej na Wydziale, rozwijanie szeroko rozumianej pracy naukowej wśród jezuitów, organizowanie posiedzeń naukowych, promowanie publikacji. Z Wydziałem była związana Biblioteka Filozoficzna oraz Biblioteka Naukowa Księży Jezuitów.

Okres po Soborze Watykańskim II

Od lat 70. XX wieku, głównie pod wpływem zmian po Soborze Watykańskim II, uprawiana filozofia stawała się coraz bardziej różnorodna w swych nurtach i podejmowanych zagadnieniach. To zróżnicowanie wyraźnie zostanie pogłębione po 1989 roku, a zwłaszcza po roku 1999, kiedy wykładowcami coraz częściej byli nie-jezuici. Oczywiście, od lat 70. nadal uprawiano filozofię w perspektywie arystotelesowsko-tomistycznej, przy czym wyraźnie inspirowano się i nawiązywano do współczesnych kierunków filozoficznych oraz nauk przyrodniczych. W ramach tego nurtu działali: Czesław Michalunio, Ślipko, Roman Darowski, Bolesław Dyduła, Piotr Lenartowicz, Stanisław Ziemiański. W ośrodku pojawił się drugi nurt, który podejmował metodę i problematykę fenomenologii oraz filozofii dialogu. Zapoczątkował go Antoni Jarnuszkiewicz, a następnie rozwijali Jakub Gorczyca i Adam Żak.

Od 1972 roku istniało przy Wydziale wydawnictwo, które do 2000 roku wydało ponad 70 pozycji książkowych. Rok później Wydział Filozoficzny rozpoczął intensywną współpracę dydaktyczno-naukową z drugim krakowskim ośrodkiem filozofii chrześcijańskiej, spadkobiercą Wydziału Teologicznego UJ, który od lat 80. XX w. nosił nazwę Papieska Akademia Teologiczna. W 1985 r. zawarto formalną umowę o wzajemnej współpracy i pomocy w działalności dydaktycznej, naukowej i wydawniczej. Warto też wspomnieć, że po wojnie kilku pracowników Wydziału prowadziło zajęcia z filozofii w seminariach diecezjalnych (Krakowskim, Częstochowskim, Śląskim) i zakonnych, w Wyższym Instytucie Katechetycznym oraz w Uniwersytecie Jagiellońskim.

Po upadku komunizmu

W maju 1989 roku na mocy uchwały Sejmu RP Wydział uzyskał osobowość prawną i prawa państwowe, dzięki czemu także osoby świeckie mogły uzyskiwać stopnie. W 1990 roku utworzono na Wydziale dwie sekcje: Sekcję Filozofii Systematycznej oraz Sekcję Pedagogiki Religijnej. Każda z nich prowadziła studia podstawowe oraz specjalistyczne (od 1994 magisterskie z filozofii w zakresie pedagogiki religijnej). W 1996 Ministerstwo Edukacji Narodowej potwierdziło prawo nadawania przez Wydział stopnia doktora nauk humanistycznych w zakresie filozofii. Od roku 1998 zaczęto przyjmować na filozofię osoby świeckie. Już w latach 90. XX w. ponad 90% studentów i studentek studiowało pedagogikę. W związku z tym w 1999 na mocy decyzji Kongregacji Edukacji Katolickiej Wydział przybrał nazwę „Wyższa Szkoła Filozoficzno-Pedagogiczna Ignatianum w Krakowie”, co uwzględniono następnie w umowie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Konferencją Episkopatu Polski. W roku 2000 Kongregacja Edukacji Katolickiej erygowała Wydział Pedagogiczny i zatwierdziła nowy statut całej Uczelni. Od 2011, po spełnieniu odpowiednich wymogów prawnych, uczelnia przyjęła nazwę „Akademia Ignatianum w Krakowie”.

Był to czas dynamicznego i nieporównywalnego z wcześniejszymi okresami rozkwitu uczelni, na której filozofia bardzo szybko stała się jednym z kilku kierunków i to liczebnie z biegiem lat coraz mniejszym (zarówno pod względem studentów, jak i pracowników). Jest to też okres, w którym położono o wiele większy akcent na badania naukowe, publikowanie, organizowanie konferencji, niż to było w poprzednich okresach. Wiązało się to również z większymi możliwościami publikacyjnymi w wolnej Polsce, powstaniem czasopism wydziałowych (Rocznik Wydziału Filozoficznego Towarzystwa Jezusowego w Krakowie; Forum Philosophicum), usprawnieniem funkcjonowania wydawnictwa naukowego.

Początek XXI wieku

Wydział Filozoficzny, który od 2000 stanowił wraz z Wydziałem Pedagogicznym jedną uczelnię, otrzymał w 2005 pozwolenie na drugi, obok filozofii, kierunek, mianowicie, kulturoznawstwo. Konieczna stała się reorganizacja administracyjna Wydziału, której dokonano w 2006. W jej wyniku w ramach Wydziału Filozoficznego powstał Instytut Filozofii i Instytut Kulturoznawstwa. Każdy z instytutów posiadał własną strukturę katedr, tworzył własne programy studiów oraz profil badawczy. Od tego momentu Instytut Filozofii przejął rolę jezuickiego ośrodka filozoficznego, niemniej, filozofowie pracowali również w innych jednostkach uczelni. Pierwsze dziesięciolecie XXI wieku to okres, w którym w filozofią zajmowała się duża liczba jezuitów. W roku akademickim 1998/99 w Sekcji Filozofii Systematycznej powstało 10 katedr, w których pracowało 30 osób, w tym 26 jezuitów. W roku 2009/10 Instytut Filozofii posiadał 12 Katedr, 40 pracowników, w tym 29 jezuitów. Pojawiają się także pierwsi pracownicy nie-jezuici. Natomiast drugie dziesięciolecie charakteryzuje się dużym spadkiem liczby jezuitów-filozofów i wzrostem pracowników spoza zakonu. Część jezuitów przeszła do innych instytutów i zajęła się innymi dyscyplinami naukowymi, a część odeszła z pracy naukowej do innych zajęć. W związku z tym główne dyscypliny filozoficzne były coraz częściej wykładane przez osoby świeckie lub duchownych spoza zakonu. Niemniej zasadniczo zespół naukowo-dydaktyczny Instytutu pracował w ramach chrześcijańskiej tradycji filozoficznej.

Misja

Osiągnięcie wysokiego poziomu merytorycznego i metodologicznego badań naukowych, zarówno teoretycznych, jak i praktyczno-wdrożeniowych w zakresie filozofii (w szczególności na styku myśli Wschodu i Zachodu), i dzięki temu zapewnienie studentom filozofii wykształcenia umożliwiającego  – poprzez uzyskaną wiedzę, umiejętności, kompetencje społeczne oraz formację duchową – rozwój osobisty i zawodowy inspirowany Ewangelią, kulturą chrześcijańską i pedagogią ignacjańską.

WIZJA

Instytut Filozofii AIK wiodącym badawczym i dydaktycznym jezuickim ośrodkiem filozoficznym w Europie, który dostarcza unikalnego wkładu w kulturę chrześcijańską w Polsce i Europie.

Strategia

Instytut Filozofii jest częścią Wydziału Filozoficznego AIK. Strategia Instytutu wpisuje się w strategię Wydziału, a także całej Uczelni.

 

CELE STRATEGICZNE

1. Rozwój i intensyfikacja wieloaspektowych badań naukowych o charakterze podstawowym (teoretycznym) oraz praktyczno-wdrożeniowym.

2. Rozwój naukowej działalności publikacyjnej krajowej i zagranicznej oraz wzrost innowacyjności i środowiskowego wpływu osiąganych wyników badawczych.

3. Umiędzynarodowienie Instytutu oraz wzrost mobilności studentów dwóch stopni studiów oraz pracowników naukowych i dydaktycznych.

4. Nowoczesne kształcenie i innowacyjna oferta dydaktyczna skierowana do studentów oraz osób niebędących studentami rozwijane w duchu unikalnego w skali kraju podejścia (pedagogii ignacjańskiej).

5. Wypracowanie atrakcyjnej oferty dla interesariuszy zewnętrznych, zarówno instytucji i organizacji świeckich, jak i religijnych, oraz wsparcie dla rozwoju kariery zawodowej studentów i absolwentów.

6. Rozwój umiejętności pracowników i studentów z zakresie popularyzacji wiedzy filozoficznej w różnych kanałach komunikacyjnych zarówno tradycyjnych, jak i elektronicznych i cyfrowych.

Profil badawczy

Instytut jako zespół badawczy dąży do wypracowania i realizowania własnego profilu badawczego i eksperckiego, który będzie rozpoznawalny i wpływowy tak w kraju, jak i na arenie międzynarodowej. Chce stać się jednostką naukową integrującą działalność badawczą wszystkich pracowników Uczelni, którzy deklarują uprawianie dyscypliny Filozofia.

Zgodnie z misją Akademii Ignatianum w Krakowie, jako instytucji kościelnej i jezuickiej, Instytut Filozofii integruje działalność badawczą całego zespołu pracowników naukowych wokół problematyki związanej z człowiekiem. Przy tym problematyka ta jest rozumiana szeroko wraz z wszystkimi jej kontekstami i implikacjami. Stąd badania prowadzone w Instytucie wiążą zagadnienia antropologiczne z problematyką etyczną, religijną i kulturową oraz naukowo-techniczną. Aktywność naukowo-badawcza pracowników odnosi się więc do różnych aspektów pytania o człowieka oraz o wymiar jego działania i poznania, a także do współczesnych wyzwań, takich jak przemiany w nauce i technice, kulturze, religii, oraz do tego, co one implikują dla rozumienia i samorozumienia człowieka.

 

CECHY PROFILU BADAWCZEGO:

- dialog z tradycją (szczególnie dorobkiem filozofii klasycznej i średniowiecznej), przy równoczesnej konfrontacji ze współczesnymi ujęciami,

- uwzględnianie inspiracji chrześcijańskiej,

- odwoływanie się do polskiego wkładu w filozofię europejską i światową,

- rozwijanie wiedzy filozoficznej o nastawieniu mądrościowym i metafizycznym,

- poszukiwanie nieredukcyjnych rozwiązań podejmowanych problemów,

- rozwijanie zdolności filozofii do twórczej interakcji z innymi dyscyplinami i dziedzinami wiedzy,

- krytyczna analiza współczesnych przemian społeczno-kulturowych,

- dążenie do ukazania znaczenia filozoficznej refleksji dla codziennego życia.

Nasi mistrzowie i byli pracownicy

 

Żródło: blob:https://ignatianum.edu.pl/8e3e9958-59f7-49fb-8aac-79166939dd84

Prof. dr hab. Roman Darowski (1935-2017), od początku lat 70. XX uprawiał antropologię filozoficzną, od połowy lat 70. XX wieku coraz wyraźniej jego zainteresowania zaczęły się skupiać na filozofii jezuitów w dawnej Polsce. Poglądy tych filozofów poddawał krytycznej analizie w kontekście dziejów filozofii oraz ówczesnych uwarunkowań polityczno-społecznych. W zasadzie zajmował się badaniami analitycznymi (biogramy, faktografia). Syntezę swoich poglądów przedstawił dopiero w 1995 w monografii Filozofia człowieka. Zarys problematyki (2015, wyd. 5). W swojej refleksji Darowski wychodził z tradycji arystotelesowsko-tomistycznej nawiązując do jej nurtu esencjalistycznego i egzystencjalnego. W analizie fenomenu człowieka uwzględniał również perspektywę personalizmu oraz filozofii dialogu. Najważniejsze jego dzieła to, Filozofia w szkołach jezuickich w Polsce w XVI wieku (Kraków 1994), Studia z filozofii jezuitów w Polsce w XVII i XVIII wieku (Kraków 1998), Filozofia jezuitów w Polsce w XX wieku. Próba syntezy i słownik autorów (Kraków 2001), Filozofia jezuitów na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej w XIX wieku. Próba syntezy. Słownik pisarzy i wykładowców. Antologia tekstów (Kraków 2013).

 

Żródło: https://pchph.ignatianum.edu.pl/uploads/authors/Lenartowicz-350x434.jpg

Prof. dr hab. Piotr Lenartowicz (1934-2012), ukończył studia medyczne na Wydziale Lekarskim AM w Warszawie (w 1958), a potem pracował w Zakładzie Fizjologii PAN w Warszawie. Tam przygotował rozprawę doktorską, którą w 1961 obronił na AM. Po wstąpieniu w 1960 do jezuitów zainteresował się paleoantropologią. Dokonał krytycznej refleksji nad wynikami rekonstrukcji anatomii prehistorycznych hominidów oraz genealogią Homo sapiens. Według Lenartowicza, począwszy od najwcześniejszych plioceńskich australopiteków mamy do czynienia z jednym stopniowo ewoluującym gatunkiem człowieka wykazującym typowy dla kręgowców polimorfizm. Podsumowaniem dociekań Lenartowicza w tej dziedzinie jest obszerna monografia Ludy czy małpoludy. Problem genealogii człowieka (Kraków 2010). Był on przeciwnikiem wszelkich form reprezentacjonizmu. Jego zdaniem człowiek jest w stanie stopniowo zdobywać wiarygodną wiedzę na temat rzeczywistości, a popełniane na drodze do prawdy błędy potrafi wykryć i usunąć. Celowi temu służy refleksja epistemologiczna nad każdym etapem procesu badawczego. Swoje poglądy epistemologiczne częściowo przedstawił już w 1979 we Wprowadzeniu do zagadnień filozoficznych (Kraków 1979), a następnie w Elementach teorii poznania (Kraków 1995, 1998) i w końcu w bardzo poszerzonej monografii o tym samym tytule (Kraków 2014). Był zwolennikiem obiektywizmu i pluralizmu ontycznego według tradycji arystotelesowsko-tomistycznej. W tym też duchu interpretował odkrycia współczesnych nauk biologicznych. W opinii Lenartowicza badania i filozoficzne dociekania nad organizmami żywymi i zjawiskiem życia. Swoje przemyślenia Lenartowicz zawarł w Phenotype-geneotype dichotomy. An essay in theoretical biology (Roma 1975) oraz Elementy filozofii zjawiska biologicznego (Kraków 1986).

 

Żródło: https://ignatianum.edu.pl/storage/pages/March2021/1200px-Jerzy_Perzanowski2.jpg

Prof. dr hab. Jerzy Perzanowski (1943 – 2009), był jednym z najwybistniejszych polskich filozofów oraz logików, zaangażowany w rozwój polskiej kognitywistyki. W latach 2006-2009 pracował w zakresie szeroko rozumianej logiki i metodologii w Instytucie Filozofii w Wyższej Szkole Filozoficzno-Pedagogicznej „Ignatianum” w Krakowie. 

 

Prof. dr hab. Jan Sieg, studiował na UJ, gdzie w 1954 uzyskał stopień doktora. Od 1951 przez ponad 40 lat wykładał na Wydziale socjologię, etykę społeczną i gospodarczą, katolicką naukę społeczną, a także problematykę filozoficznych korzeni współczesnego ateizmu. Prowadził też zajęcia w seminariach duchownych w Krakowie oraz na PAT. Prowadził dydaktykę i badania w zakresie szeroko rozumianej filozofii społecznej. Opublikował: Powściągliwość, umiarkowanie i praca a rozwój ludów (Kraków 1981) oraz Socjologia (Kraków 1985).

 

Żródło: https://pchph.ignatianum.edu.pl/uploads/authors/Slipko-2-350x434.jpg

Prof. dr hab. Tadeusz Ślipko (1918-2015), przed wojną studiował na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, najpierw geologię, a następnie literaturę polską i historię. Po wojnie studiował na Wydziale Teologicznym UJ etykę społeczną, gdzie w 1952 uzyskał stopień doktora. W 1948 rozpoczął wykłady na Wydziale – najpierw z etyki społecznej, od 1953 z etyki szczegółowej, a w latach 1958-1968 także z etyki ogólnej. Od 1965 pracował na ATK w Warszawie. Ślipko rozwijał augustiańsko-tomistyczną etykę wypracowaną na przełomie XIX i XX wieku. Szerzył ideę doświadczenia etycznego rozumianego jako zdolność uświadamiania sobie własnych intuicji moralnych w postaci duchowych przeżyć indywidualnych oraz jako zobiektywizowane werbalnie stany społecznej świadomości moralnej. Było to podstawą dla jego filozofii świadomości moralnej i filozofii bytu moralnego jako racjonalnej analizy obiektywnej zawartości faktu moralnego. Tadeusz Ślipko jest autorem pierwszego w języku polskim wyczerpującego podręcznika etyki oraz fundamentalnych prac z etyki ogólnej i szczegółowej. Najważniejsze to: Zarys etyki ogólnej (Kraków 1974,1983, 1984, 2002, 2004, 2009), Zarys etyki szczegółowej (Kraków 1982, 2005), Granice życia. Dylematy współczesnej bioetyki (Warszawa 1988, Kraków 1994), Bioetyka. Najważniejsze problemy (Kraków 2009).

 

Żródło: https://www.up.krakow.pl/images/djmediatools/10-doktorzy-honoris-causa/wladyslaw-stozewski.jpg

Prof. dr hab. Władysław Stróżewski ur. 1933, kontynuator tradycji fenomenologii Romana Ingardena. Zajmował się badaniami m.in. nad aksjologiczną strukturą człowieczeństwa, hermeneutyką boskości, zagadnieniami negacji i niebytu, problematyką twórczości. Wybrane publikacje: Istnienie i sens (1994), Istnienie i wartość (1981), W kręgu wartości (1992), Ontologia (2004).

 

Żródło: https://sziemianski.files.wordpress.com/2010/09/foto1.jpg?w=450

Prof. dr hab. Stanisław Ziemiański, ur. w 1931 r., odbył studia specjalistyczne na KUL, gdzie w 1978 uzyskał stopień doktora na podstawie pracy Ontologiczne podstawy teorii definicji w systemie Arystotelesa. Od 1962 do 2006 wykładał metafizykę, teologię naturalną i filozofię Boga oraz kosmologię. Pracował również na PAT w Krakowie oraz na Wydziale Teologicznym w Bratysławie. W swoich pracach Ziemiański podejmował zagadnienia metafizyczne i epistemologiczne, ale główną uwagę poświęcił problematyce Boga (m.in. argumentom za Jego istnieniem) snując rozważania z pogranicza metafizyki i nauk przyrodniczych (głównie fizyki i kosmologii). Swoje przemyślenia zawarł w Teologia naturalna. Filozoficzna problematyka Boga (Kraków 1995, 2008). Ziemiański odmiennie od św. Tomasza definiował przygodność jako relację wieloczynnikową, ruch jako byt przypadłościowy w kategorii jakości, celowość jako świadomą koordynację wielu niezależnych czynników do jednej funkcji. Zmieniło to znacznie perspektywę argumentacji za istnieniem Boga. Zajmował się Filozofią przyrody nieożywionej wykorzystując wyniki nauk przyrodniczych, które interpretował w duchu neotomistycznym.

 

Mission and Strategy

Institute of Philosophy at the Faculty of Philosophy

Jesuit University Ignatianum in Kraków

Strategy 2018-2023

 

Mission

Achieving a level of substantive and methodological  scientific research, both theoretical and practical-implementation in philosophy (in particular, at the intersection between the thought of the West and the East), and thus providing philosophy students with an education which enables them - through the knowledge, skills, social competences and spiritual formation obtained -  to develop personally and professionally, inspired by the Gospel, Christian culture and Ignatian pedagogy.

 

Vision

The Institute of Philosophy of the Jesuit University Ignatianum is a leading Jesuit research and teaching philosophical centre in Europe, which provides a unique contribution to Christian culture in Poland and Europe.

 

Strategy for the Development of the Institute of Philosophy

The Institute of Philosophy is part of the Philosophical Faculty. The Institute's strategy is part of the Faculty's strategy, as well as that of the entire University.

 

Current state of affairs

Philosophy is essentially practised in six cooperating fields: Thomism, analytical philosophy, phenomenology, hermeneutics, philosophy of dialogue, and existentialism. This cooperation consists in mutual inspiration, criticism and creative continuations with special attention to a high level of methodological culture. We develop philosophical knowledge of wisdom and metaphysical attitudes, provide a creative contribution to deepening Christianity and theology, develop the ability of philosophy to interact creatively with other disciplines and fields of knowledge, critically analyse contemporary socio-cultural transformations, and strive to show the importance of philosophical reflection for everyday life.

 

Strategic objectives

1. Development and intensification of multifaceted, fundamental (theoretical) research and its practical implementation.

2. Development of academic publishing activities, both national and international, and increasing the innovation and environmental impact of the research results achieved.

3. Internationalisation of the Institute and the increase in the mobility of students at both BA and MA levels, as well as that of scientific and teaching staff.

4. A modern education and innovative teaching offer aimed at students and non-students alike developed in the spirit of an approach which is unique to the country (Ignatian pedagogy).

5. Developing an attractive offer to external stakeholders, both lay and religious institutions and organisations, and support for the development of the careers of students and graduates.

6. Development of the skills of employees and students in the field of the popularization of philosophical knowledge via different communication channels, both traditional and digital

 

Research profile

Research profile of the Institute of Philosophy of the Jesuit University Ignatianum in Krakow

 

As a research team, the Institute seeks to work towards and implement its own research and expert profile which will attain recognition and influence at both the national level and in the international arena. It intends to become a research unit which integrates the research activities of all university employees who declare that they are practicing the discipline of philosophy.

In accordance with the mission of the Jesuit University Ignatianum in Krakow, as both a church institution and a Jesuit one, the Institute of Philosophy focuses the research activities of its entire team of scientific staff upon issues connected with man. This problem is understood extensively, along with all of its contexts and implications. Therefore, research led by the Institute combines anthropological issues with ethical, religious and cultural and scientific-technical ones. The scientific and research activities of its employees therefore refer to various aspects of the question of man and the various dimensions of his actions and cognition, as well as contemporary challenges such as changes and advances in science and technology, culture, religion, and what they imply for the understanding and self-understanding of man.

The Institute’s research profile has the following characteristics:

- a dialogue with tradition (especially classical and medieval philosophy), while confronting it with contemporary notions,

- incorporating Christian inspiration,

- making reference to the Polish contribution to European and world philosophy,

- developing philosophical knowledge of wisdom and metaphysical attitudes,

- seeking out non-reductive solutions to the tackled problems,

- developing philosophy's ability to interact creatively with other disciplines and fields of knowledge,

- critical analysis of modern socio-cultural changes,

- striving to show the significance of philosophical reflection for everyday life.